Deze week delen we graag het verhaal van Ko Heijboer (70). Begin 2014 werd bij zijn vrouw Dita de diagnose alzheimer gesteld. Sinds 2010 had zij last van de eerste symptomen. Dita was op dat moment 58 jaar.

Langzaam

Het begon met de kleine dingen in Dita haar gedrag. Zo reageerde ze anders en maakte ze rare opmerkingen. Ook had ze last van haar ogen, maar de opticien kon niks vinden. Een oogkliniek constateerde wel dat Dita traag reageerde. De huisarts verwees haar naar de neuroloog. 

Wat je niet kunt veranderen

Tijdens onderzoeken in het ziekenhuis werd wel snel duidelijk dat Dita alzheimer heeft. Dit nieuws is een heftige boodschap. Ko: “Ik had wel aan dementie gedacht, maar hoopte dat het iets anders zou zijn. Wij zijn allebei heel nuchter en zaten er hetzelfde in: wat je niet kunt veranderen, moet je accepteren. Het heeft geen zin om te kniezen over toekomstplannen die in duigen vallen. Het is wat het is. We wilden er samen het beste van maken in het hier en nu. Het enige waar Dita zich op dat moment écht druk over maakte, was het feit dat de levensverwachting een stuk lager ligt als je alzheimer hebt. Dat vond ze heel erg.”

“Dingen die ze vroeger met gemak deed, gingen steeds moeizamer of lukten ineens niet meer. Ik nam langzamerhand het huishouden over.”

Marente

Op gegeven moment lukt het Ko niet meer om alleen voor Dita te zorgen. Hij deed dit met alle liefde, maar hij besefte zich dat hij steeds meer overnamen en daardoor geen tijd voor zichzelf meer had. Hij zocht hup en kwam in een krantenartikel de dagopvang van Marente tegen. “Vanaf de eerste dag had ze het ontzettend naar haar zin.” Vier dagen per week ging Dita naar de dagopvang. Dat ging een hele tijd redelijk goed, totdat Dita last kreeg van heftige wanen. “Het kwam geregeld voor dat ik haar van de dagopvang moest ophalen omdat ze overstuur was. Ondertussen begeleidde ik haar 24 uur per dag 7 dagen per week bij alles. We verloren het contact met elkaar, met name omdat Dita onbereikbaar was door haar wanen. Zowel het team, de psycholoog als ik zagen dat het zo niet langer ging. Samen besloten we dat Dita het beste naar een woonvoorziening speciaal voor mensen met dementie op jonge leeftijd kon verhuizen.”

Bernardus

Op gegeven moment verhuist Dita naar Bernardus. “Het was een emotionele achtbaan tussen leegte, verdriet, opluchting en vrijheid. Rationeel gezien wist ik dat het moment naderde dat Dita niet langer thuis kon blijven wonen. Emotioneel gezien voelde het alsof ik haar tekort deed. Ik liet mijn eigen vrouw uit haar eigen huis plaatsen omdat ik niet langer meer voor haar kon zorgen. Dat voelde als verraad. Ik hoor vaak dat andere partners dit ook zo ervaren.” Ko voegt er aan toe,
“Dita wordt met zo veel liefde verzorgd, beter hadden we het niet kunnen treffen.”

Cliëntenraad

Ko zelf zit bij de cliëntenraad van Bernardus. Ook bezoekt hij al jaren Marentes mantelzorgcafé voor jonge mensen met dementie. Daar vind hij veel herkenning en steun en hij hoopt daar ook anderen te kunnen steunen.

 “Focussen op je verdriet heeft geen zin, ik richt me op het positieve en wat nog wél kan. Je moet wat moois van het leven maken. Dita woont geweldig op deze speciale afdeling. Als ik zie met hoe ontzettend veel liefde het hele team haar verzorgt, dan denk ik: beter hadden we het niet kunnen treffen.” 

Dementie op jonge leeftijd krijg je niet van de een op de andere dag. Het is een geleidelijk proces en de symptomen zijn vaak lastig om te herkennen. Marente is gespecialiseerd in de zorg voor mensen met dementie op jonge leeftijd. Ook draagt Marente het PREZO-keurmerk voor deze zorg. Wil je meer weten over de zorg die Marente aanbiedt? Lees hier meer.

© Bron Marente